Afgelopen vrijdag bezocht ik de Inspiratienetwerkbijeenkomst, georganiseerd door Niek van Duivenbooden en zijn vrouw Jolande Pit.

Het is een bijzonder initiatief. Aan de hand van een thema en een bijzondere film nodigen zij mensen uit om elkaar te ontmoeten en te inspireren. Dit keer hadden zij gekozen voor het thema Authenticiteit, een onderwerp waarin ik de laatste jaren bijzonder geïnteresseerd ben. En daarbij hadden zij de prachtige film Vitus gekozen om te vertonen. Een absolute aanrader.

Acht mensen waren afgekomen op de bijeenkomst in de Dierense Toren. Niet één bezoeker had ik eerder gezien. We zijn gaan zitten en Niek vroeg ons iets te vertellen. Niet over wat we doen, maar eerder waar we staan als het om authenticiteit gaat. Na een natuurlijke stilte merkte ik dat ik als vanzelf begon te spreken en al vrij snel het woord ‘blubber’ in de mond nam. Blubber om aan te duiden wat er in ons leven gebeurt vanaf de eerste dag dat we er zijn. Ik ervaar dat ik in de loop der jaren een laag blubber verzameld heb waaronder ik vermoed dat mijn ware ik er verstopt zit. Ik weet dat ie daar zit als ik op één of andere manier door die blubber heenga. Ik denk dat blubber voor iedereen iets anders is en dat er ook iets gemeenschappelijks in zit.

Voor mij is blubber mijn hele verzameling oordelen, ideeën en overtuigingen over de wereld en vooral ook over mezelf waarvan mijn intuïtie zegt dat ze niet van mij maar van anderen zijn. Mijn ouders, mijn leraren, de kerk, de cultuur, vrienden, politici, groeperingen, gezagdragers – en ga zo maar door – die hebben verteld of laten voelen wat wel en niet hoort. Waar mijn gedrag niet gewenst was, wanneer ik er wel of niet bij hoorde. En op al die momenten was er altijd een stem vanonder de steeds dikker wordende blubber die zei “Dit klopt niet”, “Dit ben jij niet”. En toch was er vaak een reden of een angst om die stem te negeren en voor ‘het veilige’ te gaan. Om een of andere reden willen we allemaal ergens bij horen. Dus de veilige weg is dan sociale acceptatie en aanpassing van gedrag. Ook als dat pijn doet. Blubber is de opgehoopte geschiedenis van de pijn voor mij, pijn om telkens weer weggegaan te zijn bij mezelf.

De laatste jaren ben ik vooral heel bewust bezig de blubber weg te spoelen en op te ruimen. Er zitten prachtige schatten onder die blubberlaag. Bij mij…. Bij iedereen. Het wonderlijke van deze inspiratiebijeenkomst was dat niemand vanaf dit moment meer het woord authenticiteit gebruikte, maar gewoon het woord blubber overnam en wat dat voor hem of haar betekende in zijn of haar leven. Hele mooie verhalen over de weg die iedereen aan het afleggen is om door de blubber weer bij zich zelf te komen. Ik was geraakt door de Babylonische kracht van het woord blubber, de taal waarin iedereen zich ineens vertrouwd leek te voelen. Wat kan het toch eenvoudig zijn om bij elkaar te zijn als er geluisterd wordt! Zonder oordeel luisteren spoelt blubber weg ben ik van overtuigd. De ander voelt zich dan vrij om te spreken vanuit onder de blubberlaag. Als we weten van elkaar dat we allemaal blubber verzameld hebben in de loop der jaren, terwijl daaronder zoveel schoonheid zit, dan wordt het zoveel gemakkelijker om elkaar te zien en horen zonder oordeel.

Niet voor niets werd – na het introductierondje – de film Vitus vertoond. In deze schitterende film zie je in eerste instantie de blubberlaag ontstaan bij het 5-jarige jongetje Vitus door invloed van zijn omgeving. De hoogbegaafde jongen Vitus, heeft twee ouders die zijn hele leven al bepaald hebben. Ze koesteren grote ambities en willen dat hij een beroemde pianist gaat worden. Op een dag is Vitus zijn bemoeizuchtige ouders en de hoge verwachtingen die zij van hem hebben goed zat. Hij besluit op pad te gaan om zijn eigen leven te leiden. Als hij 12 jaar is besluit hij om de laag blubber op te ruimen en volledig zichzelf te zijn, ongeacht wat anderen daarvan vinden of denken. Indrukwekkend zo’n besluit en de moed om het uit te voeren. Ik raad daarom iedereen aan die zich herkent in dit blubberverhaal om de film te gaan zien. Hij biedt zoveel inspiratie om zelf mee aan de slag te gaan, om in gesprek te raken met anderen over wat hun blubber is, en vooral over wat er onder die blubber zit. Voor mij is het een enorm geschenk geweest om deze film te hebben mogen zien temidden van andere blubberaars.

Het inspireert mij opnieuw om met nog meer plezier verder te gaan met mijn werk om mensen, die worstelen met presentaties, te helpen om authentiek en met zelfvertrouwen voor groepen te spreken. Mijn manier van werken helpt – zo weet ik uit ervaring – de blubber ter plekke weg te spoelen, zodat de ware schoonheid eronder vandaan komt. Onomkeerbaar effect. Dat is zo gaaf. In Speaking Circles – waarop mijn methode Authentiek Spreken deels gebaseerd is, heet het uitgangspunt dan ook It’s already there Met andere woorden, alles wat je nodig hebt om authentiek te spreken “is er al”. Dat hoef je niet aan te leren. Het is eerder een kwestie van afleren ofwel de blubber laten wegspoelen, zodat je eigen pracht daaronder vandaan komt, zonder oordeel! Blubber is dan goud, waar of niet?