Aan/Uit

Op hoeveel apparaten zit hij niet de AAN/UIT schakelaar. We weten precies wat we daarmee kunnen. Je zet het gewenste apparaat aan en na gebruik zet je ‘m – als je niet vergeet – weer uit. Zo simpel. Als het om het thema AAN/UIT gaat wordt het al iets ingewikkelder. Meestal gebruiken we de aanduiding als het om relaties gaat. Het is ‘aan’ of het is ‘uit’. En als het binnen een en dezelfde relatie vaak gebeurt, spreken we van een knipperlichtrelatie.

Het laaste jaar houdt aan/uit me in een heel ander opzicht bezig. Als ik er over nadenk was wat er gebeurde op zich niet nieuw. Ik kon het ineens benoemen en ik ben benieuwd of jullie lezers dit herkennen. Het gebeurde in een gesprek met een klant van me. Hij was in mijn beleving al een hele tijd onafgebroken aan het woord. Ik realiseerde me dat ik vanaf het begin van ons gesprek moeite had om m’n aandacht erbij te houden. De eerste gedachte was ‘het zal wel aan mij liggen, ik ben er vandaag niet helemaal bij’. Ik begon me meer en meer te irriteren aan hem en maakte er in mijn hoofd allerlei dingen omheen. Het ene oordeel over hem na het andere kwam opzetten: “Wat een ouwehoer!”, “Hij krijgt zeker te weinig aandacht thuis of van zijn medewerkers!” “Wat een onzin kraamt ie uit!” Ineens overviel me hoe vaak dit me tot nu toe in m’n leven was overkomen dat ik mensen liet praten, terwijl ik mijn aandacht er niet bij kon houden en ze – onbedoeld natuurlijk – in de waan liet dat ik wel naar ze luisterde. Doodmoe was ik er van geworden zonder dat ik het in de gaten had. Ik geloof dat ik dit ben gaan doen om ‘aardig’ gevonden te worden, of beter gezegd uit angst om afgewezen te worden. En ik weet het… dat is een onderwerp waar ik niet alleen in ben.

We willen allemaal gezien en gehoord worden en geaccepteerd en gekoesterd worden om wie we zijn en niet om wat we doen. Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die te kennen gaf niet gehoord te willen worden. In het gesprek met de klant drong ineens tot me door dat ik er klaar mee was aardig gevonden te willen worden. Ik voelde me er juist doodongelukkig onder, en bovendien wist ik niet eens of ik wel aardig gevonden werd. Het kon me ineens helemaal niet meer boeien. En terugkomend op de aan/uit schakelaar drong tot me door in dat gesprek dat ik mezelf al jaren UIT had gezet door zo te doen. Volledig in strijd met m’n gevoelens had ik iets anders gedaan dan ik wilde. Ik had allerlei strategieën ingezet om maar aardig gevonden worden. Ik kon er ineens wel om lachen eigenlijk. Ik hing plotseling als een helikopter boven het gesprek met die klant en zag mezelf quasi geïnteresseerd zitten te luisteren. En hij maar praten en praten. Wat een idiote vertoning! Zou het zo kunnen zijn dat hij en ik allebei iets anders deden dan we werkelijk wilden op dat moment? Ik denk het wel.

Ik ben deze klant heel dankbaar doordat hij me – zonder dat het zijn opzet was – mij de moed gaf om tegen ‘m te zeggen dat het me moeite kostte om naar ‘m te luisteren. Door dat te zeggen voelde ik mezelf ineens weer ‘aan’ gaan. Hij schrok van wat ik zei en vertelde dat hem dit vaak overkwam. Dat hij het gevoel had dat mensen niet naar ‘m luisterden. Dat hij dan alleen nog maar meer ging praten en hij vaak gefrustreerd achterbleef na zo’n gesprek. We hebben toen nog een heel aangenaam gesprek gehad en hij gaf me met plezier de opdracht om zijn team te gaan trainen. Ik reed voldaan naar huis en besloot vaker de aan/uit schakelaar te gaan hanteren.

Ook in mijn trainingen Authentiek Spreken is ‘aan/uit’ een belangrijk thema. Door de eenvoudige methode die ik aanreik leren cursisten hoe ze zichzelf – soms ook na jaren –  ‘aan’ kunnen zetten. Ik zeg niet eens dat ze dat moeten doen. Door de methode doen ze het uit zichzelf. Spreekt dit thema je aan, lees dan eens  de ervaringen van cursisten.

3 reacties op “Aan/Uit

  1. Hoi Piet,
    Ik struikelde via twitter over je blogpost en begrijp helemaal wat je bedoelt. Een feest van herkenning! Je nam wel een dappere gok daar. Het is best moeilijk om eerlijk te zijn zonder een ander te beledigen. Heb je daar nog tips voor? Met groet, Kristie

    1. Hallo Kristie, ik snap wat je zegt. Herken het bij mezelf en uit wat anderen er vaak over zeggen. We gaan zo vaak uit van wat anderen zouden kunnen vinden van wat we zeggen of doen, dat we bijna zouden vergeten wat we er zelf van vinden. Dit soort gedachten passen meestal ook niet reëel bij de huidige situatie zelf. Het zijn vaak echo’s uit ons verleden: opvoeding, cultuur, wat wel en niet hoort. Soms zijn we echt gaan geloven dat je anderen kunt beledigen door oprecht te zijn. We laten dan het meest wezenlijke voor een goede relatie achterwege: je eigen gevoel en je oprechtheid. Of dat nou een zakelijke of een meer persoonlijke relatie is. Wat ik meestal doe in situaties zoals in het blog hierboven, is goed naar mijn lichamelijke reacties kijken. Als ik spanning in mijn schouders, borst of nek voel is dat meestal een signaal dat er iets gebeurt dat ik niet wil. Daar luister ik dan even naar en zoek naar een manier om daar contact over te maken. Ik vraag dan zoiets in de trant van: ‘ik merk dat er iets gebeurt wat ik niet prettig vind’ of ‘zou je willen weten wat op dit moment het effect van je gedrag op mij?’ Op die vraag heeft nog nooit iemand nee gezegd. Dan benoem ik wat er bij me gebeurt, dat ik moeite heb om te blijven luisteren. Ik vraag dan bijvoorbeeld: ‘Is dat een gewenst effect voor jou?’ Meestal ontstaat er dan een gesprek dat voor beide hout snijdt. Er ontstaat dan echt verbinding. Benoemen zonder oordeel kan dus heel zinvol zijn. Groeten, Piet

  2. Hoi Piet,

    Wat herkenbaar inderdaad. Mijn verhaal is iets anders gegaan, toch blijft de essentie hetzelfde. Eigenlijk denk ik dat het nog iets verder doorgetrokken kan worden naar de ‘schijt-theorie’.
    Hoe vaak maken we ons niet druk om zaken waar we geen, 0,0, helemaal niets en geen enkele invloed op hebben? Noem ‘het weer’ even als kraakhelder voorbeeld. Waarom zou je je druk maken over zaken waar je toch niets aan kan veranderen? dat soort dingen moet je gewoon ‘schijt’ aan hebben. Niet over zaniken, zeuren of zeiken, gewoon nemen zoals het is.

    Datzelfde geldt voor hoe ‘men’ over jou denkt. Je bent wie je bent, doet wat je doet op basis van de keuzes die je maakt. Als ‘men’ je daardoor niet aardig vindt, dan heb je ook daar toch gewoon schijt aan?

    Zijn leuke momenten wanneer je dat ervaart. Zoals jij dat tijdens het gesprek hebt opgepakt vind ik overigens heel dapper! Pet je af, diepe buiging.
    Dank je voor het delen er van – ik zal het zelf ook eens op een vergelijkbare manier inzetten. Ben benieuwd naar het gevolg 🙂

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *